ای‌که با آلوده‌ای چون من مدارا می‌کنی            دردهـایم را به یک نـالـه مُـداوا می‌کنی

تو کریمِ سفره‌داری من گـدایِ دوره گرد            با گـدایِ خود همیـشه با کَـرَم تا می‌کنی

من‌که امروزم همیشه بدتر از دیروز شد            راحتم کن پس چرا امروز و فردا می‌کنی

تاجوانی دیده‌گریان عـذرخـواهی می‌کند            با مـلائک می‌نـشـیـنی و تمـاشا می‌کـنی

هرکسی را دوست داری همنشین خود کنی            پایِ او را یک سحر صحنِ نجف وا می‌کنی

لایق لطـفـت نـبـودم، من که می‌دانم اگر            لطف بر ما می‌کنی با عشقِ مولا می‌کنی

تاکه می‌گویم حسین، عرشِ تو می‌ریزد بهم            گوئیا در سینه‌ام شش‌گوشه بر پا می‌کنی

هرکه بر پیشانی‌اش بنوشته «زوّارالحسین»            در قیامت زود می‌گـردی و پیدا می‌کنی

گریه‌کن‌هایِ حسین محشر مُعَطّل نیستند            راهشان را جانب بابُ الحسین وا می‌کنی

شک ندارم هرکسی شد بیشتر خرجِ حسین            عاقبت او را جنان مهمانِ زهـرا می‌کنی

هرکه آمد صحنِ سلطان، گوشۀ باب‌الجواد            کربلایش را همان لحظه تو امضا می‌کنی

یعنی امسال اربعین من هم خدائی می‌شوم؟            از نجـف پـایِ پـیاده کـربـلایی می‌شوم؟